Οι οδοντοστοιχίες ή αλλιώς μασέλες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Στις ολικές και στις μερικές οδοντοστοιχίες:

Οι πρώτες χρησιμοποιούνται στην περίπτωση που λείπουν όλα τα δόντια. Είναι κατασκευασμένες από ακρυλικό υλικό και τα δόντια επίσης είναι κυρίως ακρυλικά. Ενώ η αισθητική τους είναι αρκετά ικανοποιητική, έχουν μερικά βασικά μειονεκτήματα:

– Είναι κινητές εργασίες και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφαιρούνται από το στόμα τουλάχιστον στη διάρκεια του ύπνου. Εάν δε γίνεται αυτό, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα παρουσίασης στοματίτιδας.

– Είναι σχετικά ογκώδεις και καλύπτουν μεγάλη επιφάνεια της υπερώας (ουρανίσκου) ,όταν πρόκειται για άνω οδοντοστοιχία, και των ούλων, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η ομιλία και η γεύση.

– Σε περιπτώσεις ανεπαρκούς οστικού υποστρώματος (κυρίως στην κάτω γνάθο) δεν είναι ικανοποιητικά σταθερές, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η λειτουργία της μάσησης και της ομιλίας.

Γι” αυτό τον λόγο κάποιες φορές μπορεί να χρησιμοποιηθούν ρίζες δοντιών ή πιο συχνά εμφυτεύματα για να προσφέρουν περισσότερη στήριξη στις οδοντοστοιχίες, οι οποίες τότε ονομάζονται επένθετες. Με αυτόν τον τρόπο οι οδοντοστοιχίες «κουμπώνουν» πάνω στις ρίζες ή στα εμφυτεύματα και σταθεροποιούνται.

Οι μερικές οδοντοστοιχίες χρησιμοποιούνται στην περίπτωση που υπάρχουν κάποια δόντια ικανά να προσφέρουν στήριξη σε αυτές. Το υλικό που χρησιμοποιείται κυρίως είναι μέταλλο σαν βάση και ακρυλικά δόντια. Οι μερικές οδοντοστοιχίες στηρίζονται στα δόντια είτε με άγκιστρα τα οποία είναι ορατά με το μάτι είτε με συνδέσμους ακριβείας οι οποίοι δεν είναι εύκολα ορατοί.

Τέλος, υπάρχουν και άλλα είδη μερικών οδοντοστοιχιών, είτε ακρυλικές είτε από εύκαμπτα υλικά, οι οποίες ενδείκνυνται μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.